به نام دوست

نخست می باید از تمامی شما عزیزانی که از وبلاگ این جانبان
دیدن می فرمایید سپاس گذاری کنم و سپس از رند عزیز که
تمامی رنج راهاندازی وبلاگ را به تنهایی به عهده گرفته و
نیز از تعاریف و تمجید هایی که از من کرده وبه یقین درخور
چنین صفاتی نیستم.

به هر حال بنده(مست) و رند خواهیم کوشید که رضایت
شما دوستان را جلب کنیم.

می خواهم سخنم را با جمله ای بسیار زیبا و پر محتوا از
زنده یاد آقای دکتر علی شریعتی تمام کنم .و امید دارم که
همه مان این جمله ی دکتر را به گوش جان بسپاریم و هماره
با عنایت به این مهم گام برداریم :

خدایا به من زیستنی عطا کن که
در لحظه ی مرگ؛
بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است
حسرت نخورم . . .

و مردنی عطا کن که ؛
بر بی هودگی اش
سوگوار نباشم . . .

خدایا چگونه زیستن را تو به من بیاموز؛
چگونه مردن را خود خواهم آموخت . . .
= + = + = + = + = + = + = + = +
با سپاس
( مست ))