دیده را فایده آنست که دلبر بیند *********** گر نبیند چه بود فایده از بینایی
روزی غرق در فکر نا گهان خود را در دیاری یافتم دور دست و غریب.
دیدم کامل مردی در کتار من است با نگاهی مهربان.
به نرمی از من پرسید : "چرا این گونه گرفته ای؟"
گفتم: فکرم پریشان است.
گفت : شاید از من کمکی ساخته باشد.
گفتم: به دنبال حقیقت میگردم.
گفت: در خود فرو رو کلیدش را در قلبت می یابی.
چگونه؟
"خیالهایت را کنار بگذار و نییتت را خالص کن آن وقت حقیقت در قلبت میتابد"
پرسیدم : از کجا بدانم حقیقت است که میتابد؟
پاسخ داد : در این مرحله اولیاء و انبیاء را همه بر حق می بینی و تفاوت بین ادیان نمی گذاری یعنی به مرحله خود شناسی گام نهاده ای.
مرحله خود شناسی؟
در مرحله خود شناسی می دانی از کجا آمده ای چرا به این دنیا آمده ای در اینجا چه باید بکنی وبعد به کجا میروی؟
گفتم : نمیدانم در اینجا چه باید بکنم؟
گفت :"به وظایفمان عمل کنیم به دیگران خیر برسانیم و بکوشیم تا انسان واقعی باشیم."
انسان واقعی؟
" بله کسی که به راستی دلسوز نیکخو و نیکخواه باشد از شادی دیگران شاد شود و از غمشان غمگین و در پی یاری به دیگران باشد"
چگونه؟
" در باره دیگران همیشه همان باش که می خواهی با تو باشند و هر چه به خود نمی پسندی بر دیگران نیز مپسند."
گفتم : گفتنش آسان است............
او ادامه داد:"....اما بکار بستنش دشوار."
گفتم : نشیب و فراز زندگی گاهیعرصه را بر من تنگ میکند و مطمئن نیستم آیا روزی به سعادت واقعی می رسم.
گفت : "در راه حقیقت سعادت واقعی بازگشتبه سر منزل ازلی است."
سر منزل ازلی؟
"بازگشت به همان جاییکه از آنجا آمده ایم اما دانا تر و مهربانتر."
فکری کردم و رسیدم : این همه را از کجا می دانید؟
لبخندی زد و گفت : "عمرهایی تحقیق و تجربه."
......ممنونم حالم خیلی بهتر شد!
اما شاید باز سوالاتی داشته باشم می شود شما را دوباره دید؟
با لبخندی مهربان دستی بر شانه ام گذاشت و گفت :"هر وقت که بخواهی من همیشه هستم."
تو پری چهره چنانی که به هنگام وداع ************** رشکم آید که تو را من به خدا بسپارم
(مطرب)
کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده ای نهان که هویدا کنم تو را